گیاهی که 66 میلیون سال بدون تغییر زنده ماند!
به گزارش مجله سایه، تصور می شد کاج وولمیا نزدیک به 2 میلیون سال پیش منقرض شده بود تا اینکه به وسیله گروهی از کوهنوردان در سال 1994 دوباره کشف شد. اکنون، دانشمندان ژنوم آن را رمزگشایی کردهاند تا بفهمند چگونه از زمان دایناسورها، تقریباً بدون تغییر، زنده مانده است.
به گزارش خبرآنلاین، در سال 1994، کوهنوردان گروهی از درختان عجیب و غریب را کشف کردند که در دره ای در پارک ملی وولمی، در حدود 100 کیلومتری غرب سیدنی، استرالیا رشد می کردند. یکی از کوهنوردان به یک طبیعت شناس خدمات پارک خبر داد، او سپس نمونه های برگ را به گیاه شناس نشان داد. در نهایت تعیین شد که آنها نمونه هایی از گونه ای باستانی هستند که اساساً از زمانی که دایناسورها در زمین پرسه می زدند در زمان منجمد شده بودند.
کاج وولمیا که بعضی آن را فسیل زنده می نامند، تقریباً مشابه بقایای حفظ شده مربوط به دوره کرتاسه (145 میلیون تا 66 میلیون سال پیش) است. اکنون فقط 60 مورد از این درختان در طبیعت وجود دارد و آتش سوزی های جنگلی در منطقه، این گیاهان سرسخت را تهدید می نمایند. تصور می شد که این گیاه حدود 2 میلیون سال پیش منقرض شده است.
اکنون دانشمندانی از استرالیا، ایالات متحده و ایتالیا ژنوم آن را رمزگشایی نموده اند و بر تکامل و عادات فراوری مثلی منحصربه فرد آن پی بردند.
کاج دارای 26 کروموزوم است که شامل 12.2 میلیارد جفت باز است. در مقایسه، انسان تنها حدود 3 میلیارد جفت پایه دارد. علیرغم میزان ژنوم، کاج های وولمی از نظر تنوع ژنتیکی بسیار کم هستند، که نشان دهنده یک تنگنا (زمانی که جمعیت به طور چشمگیری کاهش می یابد) حدود 10000 تا 26000 سال پیش است.
در واقع، گیاهان مواد ژنتیکی زیادی را مبادله نمی نمایند. به نظر می رسد که درختان به جای مانده عمدتاً با شبیه سازی خود به وسیله coppicing تکثیر می شوند، که در آن مکنده ها از پایه بیرون می آیند و به درختان نو تبدیل می شوند.
نادر بودن آنها ممکن است تا حدی به علت تعداد بالای ترانسپوزون ها یا ژن های پرش باشد، بخش هایی از DNA که می توانند موقعیت آنها را در ژنوم تغییر دهند. این عناصر بعلاوه میزان ژنوم را به حساب می آورند. جرالد شونکنشت، مدیر برنامه تحقیقاتی ژنوم گیاهی بنیاد ملی علوم به Live Science گفت: کوچکترین ژنوم گیاهی و بزرگترین ژنوم گیاهی تقریباً تعداد ژنهای یکسانی دارند. تفاوتهای بزرگ در میزان معمولاً از ترانسپوزونها ناشی می گردد.
هنگامی که ترانسپوزون ها به مکان های نو جهش می نمایند، می توانند توالی حروف را در یک مولکول DNA تغییر دهند و در نتیجه باعث ایجاد یا معکوس جهش در ژن ها شوند. آنها ممکن است DNA عملکردی را با خود حمل نمایند یا DNA را در محل درج تغییر دهند و بنابراین تأثیر قابل توجهی بر تکامل یک ارگانیسم داشته باشند.
Schoenknecht گفت: در 99 درصد از همه موارد، جهش احتمالاً ایده خوبی نیست. اما در طول میلیون ها سال، 1 درصدی که یاری می نماید می تواند گونه را به جلو حرکت دهد. در این مورد ممکن است کمی مزیت باشد.
منبع: livescience
منبع: فرارو